رضا مهاميديان

اون روز اومده بود محل کارم گفت برام چندتا طرح رنگ آمیزی شخصیتهای کارتونی رو از اینترنت پرینت بگیر منم یه 15-20تایی گرفتم بعد یه ساعت باباش اومد بردش. عصر که رفتم خونه دیدم همه نقاشی های رو پهن کرده رو زمین و داره رنگ می زنه تند و تند بهش میگم چرا یه کم استراحت کن میگه باید قبل از غروب تمومشون کنم وگرنه دیرم میشه عزیزم دلم براش سوخت رفتم کمکش نشستم به رنگ آمیزی کردن. *** دو روز بعدش باز اومد محل کارم و سفارشات جدید رو داد. باز هم تا رسیدیدم خونه مداد رنگی هاشو پهن کرد رو زمین و تند و تند شروع به رنگ آمیزی کرد. (یاد دوران دبستان خودم افتادم که تا از مدرسه می اومدم پهن می شدم رو زمین و تمامی تکالیفمو انجام میدادم بعد می رفتم استراحت م...

دیشب حس سرما خوردگی داشتم و استخون درد و تب خفیف اومده بود سراغم یه گوشه ای پتو پیچیدم دور خودمو و دراز کشیدم به رضا گفتم نیا نزدیکم که می ترسم تو هم سرما بخوری تا اینو شنید شروع کرد: چیپس نه نه نه پفک نه نه نه کرانچی نه نه نه شکلات نه نه نه تخم مرغ نه نه نه و همینطور خوراکی هایی که خودش موقع سرما خوردگی منع میشد رو برام اسم برد. حالا شروع کرد به توصیه کردن مامان اول صبح نشاسته درست کن بخور. شلغم یادت نره. میوه زیاد بخور منم حیرون نگاهش می کردم دوست داشتم بگیرم محکم بچلونمش که ترسیدم سرما بخوره. ممنون از توصیه هات پسر گلم

چند شب پیش رضا از شدت دلپیچه بی تابی شدیدی داشت نصف شب پیچیدمش تو یه پتو مسافرتی (چون خواب بود نمی خواستم اذیتش کنم) و بردمش دکتر. حالا چند روز بعدش صبح باباش میخواست ببردش پایین بذاردش باز پتو انداختم روش که اول صبح سرما نخوره آنچنان با هیجان از خواب پرید گفت من دکتر نمیرم که هر وقت یادمون میوفته سه تامون میزنیم زیر خنده.

دهه اول محرم تمام فکر و ذکر رضا شده بود دسته های زنجیرزنی. بعد شام من و پدرش راه می افتادیم دنبال دسته که آقا رضا اونجا زنجیر بزنه. هنوز که هنوزه آخر صفریم و ایشون دست از حال وهوای محرم برنداشتن. بازی این روزهاش پر کردن یه فلاکس چایی و بردن یه قندون و چندتا لیوان یه بار مصرف دم در خونه برای دادن چای نذری به عابرینه. البته نه تنهایی با کمک پسر عموی 12 سالش. یا اینکه تو خونه خودمون با علی (پسرعموی دیگرش) بساط چایی نذری رو راه می اندازن و سیرابمون می کنن از چایی.

پسرم ببخشید چند وقتیه که خاطره هاتو نمی نویسم. چند وقتیه دگیر بیماری های مختلف رضاییم، گلو درد، سرماخوردگی، دل درد و دل پیچه بیچاره تو یه هفته سه تا آمپول زد. جایزه یکی از آمپولهاش شد یه اسکوتر که فقط یه گوشه خونه پارکه. از ترس آمپول وقتی زائران کربلا رو میبینه میگه دیگه نمیرم کربلا، دیگه نمیرم مکه. میگم چرا تو که خیلی دوست داشتی بری؟ میگه از آزمایشی که باید بدم (منظورش واکسن) می ترسم. دیگه نریم باشه. منم میگم باشه دیگه نمیریم.

روز جمعه بالاخره به اصرار رضا براش تولد گرفتيم نمي دونم امسال چم شده حوصله تولد گرفتن براشو نداشتم. رضا اصرار مي كرد كه تولد ميخاد اون هم شلوغ باشه. خلاصه رفتيم يه كيك خريديم و شربتي درست كردم كه ديدم رضا رفته همه رو خبر كرده كه بياييد بالا تولد داريم. شمع روشن كردم براش و كلاه تولد و چاقو خواست كه كيكو ببره يه آهنگي هم براش گذاشتيم كه با پسرعموش به رقص و خنده و شادي پرداختن يه برف شادي هم براش گرفتم كه براش يه دنيا مي ارزيد. خلاصه الكي الكي تولدي شد برا خودش و رضا كه خيلي خوشحال شد و بهش خوش گذشت طوري كه تا شب به هر كدوم از اعضاي خانواده مي رسيد كيفيت تولدش رو سوال مي كرد و مي پرسيد 'تولدم خوب بود؟' ببخشيد پسرم ان شالله سال ...

اين روزها رضا پاشو كرده تو يه كفش كه بايد منو ببريد كلاس زبان. مي ترسم براش زود باشه و تجربه شكست خورده اي رو از آموزش تو ذهنش بوجود بياره با اصرار زياد اون و بررسي هاي خودم تصميم گرفتم ببرمش كلاس. روز دوشنبه 27/5/93 جلسه اول كلاسش بود. مربيش مي گفت اصلا صداش در نمياد سر كلاس هر چي مي پرسم جوابي ازش نمي شنوم اين مشكل تو مهد هم داشت نمي دونم چطور سر كلاسها به حرفش بيارم بهش قول دادم كه اگه سر كلاس جواب سوالاي مربيشو بده براش جايزه بخرم نمي دونم روش درستيه برا حل اين مشكل يا نه؟ متعاقبا عكس هاي مربوط به اين مطلب رو ارسال خواهم كرد.